Piekło w Raju -część dwunasta

Nastał poranek..ani nie taki wymarzony ani nie za bardzo chciany.

Chciałam spać i się nie budzić.

Powrót do Królestwa tak bardzo przerażał, że miałam ochotę zasnąć na sto lat..jak w bajce o Spiacej Królewnie-a potem zjawia się piękny rycerz ..na pięknym rumaku..odziany w ślniącą zbroję.Podnosi przyłubicę i składa pocałunek, który budzi ''śpiocha'' i żyją dłuuugo i szczęśliwie..

Nie wiem co dla mnie piekniej brzmiało...to ''obudzenie'' czy to..''długo i szczęsliwie''..

Na stuletni sen widoków nie było tak jak i na '' szcześliwie'' zakończenie.Mój Słońce też ''jakosik'' ..królewicza nie przypominał..

Ta szara rzeczywistośc czasem jest taka...mało zjawiskowa, że człowieka az nerwy biorą..Cóż...

Wiadomo, ze życie jednak bajką nie jest...a i mnie do królewny daleko tak więc z ociąganiem zwlekłam się z łóżka.

Kac moralny był jeszcze większy i potezniejszy niż przed zaśnięciem...i to ...poczucie winy..

Gdybym mogła cofnąć czas ..naprostować schrzanione wydarzenia..

Wiecie...chciałam w tamtej chwili posiadać pierścień Arabelli.Przekręciłabym go na palcu i znalazłabym się w innej..rzeczywistości.Po co człowiek naogladał się tyle bajek skoro potem tylko żal, że to fikcja( przepiękna i fascynująca ale tylko fikcja!).

Różności lęgły mi się w mojej głowie kiedy ''doprowadzałam się do porządku '' po krótkim i męczącym śnie.

Słońce był ''gotowy'' do drogi. Pakował rzeczy ze stoliczka do plecaka.

Spojrzałam na niego i westchnęło mi się smutnie.To moje westchnienie było chyba ociupinkę za głośne bo zerknął na mnie a jego brwi powedrowały w górę w niemym pytaniu.

Właściwie...to nie miałam pojęcia co miało ono wyrazić...chyba wszystkie uczucia z możliwych.

Zrezygnowana postanowiłam się nie odzywać.Kiedy indziej zapewne cos bym powiedziała tym razem jednak zabrakło mi ochoty aby cokolwiek mówić.Tak... jakby przymusowy powrót ukradł mi cały zapas sił i energii mojej..''witalności.

Zresztą cóż mogłam powiedzieć ponad to co już zostało powiedziane..?!

Zostawiłam Słońce z tym ..pakowaniem i powlokłam się do bab by je obudzić.

Kiedy stanęłam pod ich drzwiami ręka zawisła w pozycji gotowej do zrobienia ''puk puk''. Zamarłam ..jakby ktoś zrobił:''stop klatka!cięcie'' niczym w jakimś filmie.

Znieruchomiałam uświadomiwszy sobie, że jeżeli ja je teraz zbudzę i wszyscy udamy sie na dół (aby powiedzieć znienawidzone ''do widzenia'' )to pewnikiem lament i szloch rozniesie się zaś po całym Orebicu.

Przyszło mi zatem do głowy, że najlepiej będzie jak dzieci pożegnają się przed samym odjazdem.Wiedziałam, że będą ''wyć w niebogłosy'' i jakoś nie uśmiechało mi się słuchać tego dłużej niż konieczne.

Wróciłam do pokoju mówiac do męża:

-Kicia...może chodźmy sami ''dół'' przeprosić a dzieci pożegnaja się później..?!

-Tak chyba będzie lepiej...-odparł Słońce zamykając delikatnie drzwi..by nie pobudzić dzieciaków.

Powolutku pokonaliśmy schody i zapukałam do Basiulinkowego apartamentu.Wiedziałam, że zapewne Basia jeszcze śpi ale miałam nadzieję, że Ania jest już ''na nogach''.Zdeterminowana i smutna miałam nadzieję, że Basia wybaczy mi poranną pobudkę.

Nie chcielismy wyjeżdżać w samo południe i stąd wynikał ten...pośpiech.

Chwilunię postaliśmy pod drzwiami bo wygladało na to, że jednak wszyscy odsypiają..''nocne koszmary''.

Zapukalam troszkę głośniej jednocześnie skopując na dół owoc winogronka, które spadło na płytki.Winogronko poleciało sobie w dół a zza drzwi dobiegł odglos kroczków.

-..a..dzień dobry!- ucieszyła się Ania na nasz widok, troszkę jednak zdziwiona wczesnawą godzina odwiedzin.

-Aniu...mozemy na chwilkę ...-zaczęlam a mój głos jakoś zabrzmiał obco i dziwacznie bo Ania badawczo zaczęla się nam przypatrywać.

-..no pewnie, że możecie!-odparła Basiulinkowa mama zapraszając nas na tarasik.

Przemierzając korytarz wiedziałam, że czeka mnie bardzo trudna rzecz...Trzeba było oto wyjaśnić dlaczego wyjeżdżamy...dlaczego się poawanturowaliśmy.

Mówca ze mnie kiepskawy i plątając sie w tym co chciałam powiedzieć zaczęłam:

-Aniu...chcielibyśmy bardzo przeprosić za ubiegłą noc.Za wrzaski ..za to, że nie daliśmy Wam spać.

Sama nie wiem jak to sie mogło stać..ale...się stało...

-..ale Kasia..nikt się nie gniewa! Nie ma sprawy!-przerywa mi Ania.

Jestem jej ogromnie wdzięczna za wyrozumiałość.

Wzruszenie... że zamiast porządnej ''bury'' Ania podchodzi do tego całego zajścia ze zrozumieniem powoduje, iz czuję się ...jeszcze gorzej..

Żal i smutek wypełniają każdy zakamarek serca...łzy szykują się do ataku ale ...oczy pozostają suche.Chciałabym się wybeczeć (tak jak w Tucepi) ale nie potrafię.To jest gorzej niz źle bo oznacza, że stres nie zostanie odreagowany.

Płacz niejako jest częścią mnie.Płaczę kiedy się wzruszam; kiedy się śmieję; kiedy się złoszczę..

Łzy pomagają mi dać upust nagromadzonym w środku emocjom i jak sobie tak ''pochlipię'' robi mi się lżej na duszy.

Tamtego poranka łzy gdzieś się tam czaiły...czułam , że są...ale nie chciały się pokazać.Bardzo dziwna rzecz u mnie i ..wielce niepokojąca.

Nie zanosiłam się łkaniem jak moje dzieciaki choc przecież...czułam się sto razy od nich gorzej.

cdn jak wydobrzeję...

Kochani ..chciałabym jeszcze coś napisac ale ...grypa mnie rozkłada coraz bardziej.Głowa za ciężka a co za tym idzie i ręka ciąży.

Mam wyrzuty sumienia, że tak rzadko piszę..że tak mało..Nie dam radę nawet myśleć.

Mąż nafaszerował mnie czosnkiem i jak ..przezyję to..będę pisala ciag dalszy..(mam nadzieję, że Slońce tez przezyje..bo ten czosnek ''capi'' niesamowicie...:)))))

ŚWIETA już tuż tuż więc zycze Wam Wszystkim dużo zdrówka i smacznego jajka...dyngusa nie za mokrego..cobyście się mi nie pochorowali:)))

Niech kazdemu z Was uplyną one w szczęśliwości i miłości.

Kocham Was Wszystkich bardzo !

Kaśka