Piekło w Raju- część dziewiąta

-Kicia...jak zacznie muzyka grać bawię sie z toba..tylko rozchmurz się..ok?!-próbowałam udobruchać męża, który powiedział:

-..no ..z pewnoscią ale..już nie dzisiejszego wieczoru..

Przerwałam mu zapewniajac gorliwie, że ''oczywiście, że ...''dzisiejszego''.

Słońce zaś ''poczęstował mnie'' wiązką piorunów i błyskawic po czym wycedził:

-Jakbyś nie zauważyła to muzykanci pakują sprzęt!

Odwróciłam sie do tyłu by zerknąć.Faktycznie ...wygladało na to, że dzisiaj to już koniec tańców.

Źle ..niedobrze ale musiałam pogodzić się z faktem, że najprawdopodobniej małżonek wróci do domu z marsową miną.

W drodze powrotnej odpowiadał tylko zdawkowo, milcząc zawzięcie.

Nie za bardzo chciało mi się ratować sytuację bo jakoś nie czułam się winna. Wyszalałam się za wszystkie czasy i tak jakoś czułam sie jak...nowonarodzona.

Chciało mi sie nawet i po ulicy pląsać ale ograniczyłam się tylko do ..nucenia prawie niedosłyszalnie jakiejś piosneczki.

Na ustach miałam uśmiech i było mi tak lekko i wesoło.

Znowu miałam wrażenie, że po ulicy idzie jakaś zupełnie inna Kaśka..że.. ja to nie ja.

Na to, że Słońce się rozgada nie miałam co liczyć wiec pogrążyłam się w ...rozmyślaniach(bzurnych ale ...miłych).

Idąc tak z ''głową w chmurach'' nawet nie zauważyłam, że oto i dotarliśmy do naszego domku.

Poszłam jeszcze sobie zapalić.

Uczucie zadowolenia nie opuszczało mnie i chciałam zabrać go troszkę do Królestwa.

Zapytałam sama siebie dlaczego ja cały czas nie moge tak tą radością tryskać...dlaczego tylko czasami potrafię naprawdę żyć...śmiać się ...cieszyć się..

W szarej rzeczywistości jestem taka.....nijaka a tu wystarczy taka bzdurka żebym zaczęła oddychać pełną piersią.

Kiedy powróciłam z tarasu mąż układał się już do spania.

No to pora na ząbki i siusiu...a przy okazji trzeba było sprawdzic jak tam młodziezy dyskoteka sie udała.

Do dzisiaj zastanawiam się czy gdybym wtedy nie poszła do łazienki (która mieściła się przy kuchni) sprawy przybrały by inny obrót...

Czy gdybym... zamiast na balkon palić, poszła umyć te cholerne ząbeczki dziesięć minut wcześniej...nie odmieniłabym tym samym biegu wydarzeń.

Znalazłam się w kuchni i stanęłam oko w oko z zaryczaną Martą, która płakała jawnie nawet nie próbujac ukryć łez.

Rzuciłam pytające spojrzenie w stronę Pauli, która wzruszyła ramionami i wzniosła oczy do nieba.

''O co chodzi tym razem?!''- westchnęłam w duchu, że długo moją radością się nie nacieszyłam...

 -A co tu się dzieje??? Stało się coś...?!-zadałam pytanie patrząc jak Marta wyciera nos i oczy.

Moja radość wystraszyła się chyba tych łez bo nie został po niej nawet maleńki ślad.

Cieżkie brzemię zaczęło ściskać mi serce....

Myślę sobie:''Boże słodki...czemu mnie to spotkało...czemu zaś mam patrzeć na te łzy...

Jakaś dziwna do zidentyfikowania złość zaczęła rozlewać się w sercu.

Czym sobie zasłużyłam żeby przez to wszystko przechodzić..

Ja chce troszkę...normalności!

Z jednej strony dąsy.. z drugiej strony łzy - ja pośrodku ich i w dodatku bez pomysłu aby temu zaradzić.

Czy za dobre serce muszę być tak ...karana.
Owszem ...zgodziłam się wziąźć Pati koleżankę ale..nie zgodziłam się na ten cały ...cyrk!

To bylo ponad moje siły.

Nie umiałam się dogadać z tymi babami...i zaczęłam się irytować( i to dosłownie).
Nie takie miały to być wakacje...i nie taki odpoczynek!

Podniosłam ociupinkę głos pytając:

-Czy może mi ktoś łaskawie powiedzieć co się znowu stało?!

 Paulina odpowiedziała po dłuższej chwili:

-Marta chciała wrócić do domu a wszyscy chcieli jeszcze zostać .. więc przyszłyśmy z Kasią ją przyprowadzić.

-..i....???-zapytałam nie mogąc pojąć co to ma wspólnego z beczeniem Marty.

-Jak Patrycja mnie potrzebowała to ja przy niej byłam a gdy ja jej potrzebuję ...ma mnie w nosie.

Po co mnie zaprosiła jeżeli widzi tylko Marcina a mnie ...nie zauważa..?!-pytała Marta a mnie darło sie coś w srodku:''..ale ty Marta przystałaś na to zaproszenie do jasnej choinki..!!!''.

 -Marta..bo ty też zdziwiasz i fochy robisz niepotrzebne!-powiedziała Paulina na co Marta raptownie podniosła sie z krzesła i jak z procy wypruła z apartamentu w ciemna noc...szlochając.

''Matko Boskaaaaa!!!'' zawyłam i rzuciłam do młodszej córki:

-Paula- leć biegiem za nią i spróbuj z nią pogadać a ja lecę pogadać z Pati i z Marcinem bo tak dłużej być nie może.

 Paulina wybiegła za Martą a ja szybkim krokiem na dół ..bo czułam, że moja najstarsza ratolość jest u Marcina.

Spotkaliśmy się w połowie schodów.

 -Słuchajcie...!

Marta beczy na ulicy!

Musimy jakoś tą sprawę rozwiązać bo w przeciwnym wypadku...wrócimy do domu wcześniej niż zamierzaliśmy.

Usiadłam z nimi na schodach próbujac po raz setny zrozumieć co tu jest grane..bo zaczęłam podejrzewać, że tu chodzi o coś wiecej niż....Pati..
Miałam nadzieję, że Marcin może coś mi rozjaśni w tej materii ...

Toczą się dwie rozmowy jednocześnie:Paula gada z Martą a ja rozmawiam z Marcinem i Pati.

Jeszcze tli się płomyczek nadzieji...jeszcze być może wszystko uda się jakoś ...''naprostować''..

 Ten płomyczek nadzieji gasi Słońce który własnie otwiera drzwi i mówi podniesionym tonem :

-Pogieło cię na amen??? Po pierwszej w nocy a wy gdzieś łazicie???

Człowiek zasnąć nie może bo tylko drzwi sie to zamykają to otwierają.
Normalne jesteście?????

 Spojrzałam na niego ze złością, mysląc w duchu;'' jeszcze mi i ciebie do szczęścia tu potrzeba!''.

Powstrzymałam sie jednak od ''odpysknięcia'' i nadajac swojemu glosowi w miare spokojne brzmienie odzywam się do męża;

 -Zaraz przyjdziemy...skończymy tylko rozmawiać.

Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że to już tyle godzin...Czas mijał w zawrotnym tempie.

Małżonek ''zawinął ogonem'' i burcząc coś pod nosem na temat mojej...''normalności''..wycofał się z pola...bitwy.

 -Dobrze ..Pati!.. mam nadzieję, że cokolwiek się zmieni w waszych relacjach z Martą.Zawołaj resztę bab i za dziesięć minut chcę was widzieć wszystkie w domu...ja idę do taty bo strasznie zły coś..-to mówiąc otwarłam drzwi na korytarz najciszej jak potrafiłam.

Niemalże na palcach przeszłam korytarz żeby nie pobudzić sąsiadujących z nami rodzinek.

Jak złodziej nacisnęłam klamkę do naszych drzwi aby nie narobić hałasu.

Drzwi jednak się zacięły.Naparłam na nie ciałem próbując je popchnąć..bez skutku.

No jeszcze tego trzeba..Nie dosyć, że mam tu taki galimatias ..to jeszcze stoję jak durna przed drzwiami...nie mogąc wejść do mieszkania..

Lepiej być nie może...

Zaatakowałam nieposłuszne drzwi z większym rozmachem ale ..ramie tylko mnie zabolało a drzwi ani drgnęły.
''Do diabła cieżkiego!'' szepnełam coraz bardziej zła...''jakies złe moce sprzysięgly się na kupę czy co?!''.

 Nagle....zdałam sobie sprawę, ze przecież nigdy wcześniej nie bylo z nimi kłopotu.

Do tej pory działały bez zarzutu ...czemu więc teraz.......????
Odpowiedź na to pytanie była tak prosta, że aż niewiarygodna...i kiedy do mnie dotarła...wściekłam się tak jak jeszcze nigdy do tej pory.

''Zagotowałam''...i gdyby nie to, że miałam na uwadze śpiących obok i nad nami ..zapewne moja furia wyrawałaby je razem z zwiasami.

Powstrzymujac się od walnięcia w nie porządnie, zastukałam delikatnie:''puk puk''.
Żadnego odzewu ze środka..zastukałam juz glośniej..przecież nie bedziemy spać z babami na korytarzu...
Przystawiłam ucho do drzwi w nadzieji, że wyłapię nadchodzące kroczki męża..Nic ...cisza!
Nie słychać było żadnego szurania...żadnego odgłosu...
''Poumierali w tym domu czy co?!''-zaczęłam się już porządnie niecierpliwić i denerwować stojac tak z uchem przyklejonym do tych drzwi.
Ponowiłam pukanie mówiac półgłosem;''niech ja cię tylko dorwę!''.
Dziewczyny stanęły za mną pytając:

-Co się dzieje?!

-Też chciałabym wiedzieć! Drzwi są zamknięte!-złość przybrala na sile i bardziej to... wycedziłam niż powiedziałam, resztkami sił powstrzymujac się od ochoty by zacząć w nie walić z całych sił...dopóki się nie otworzą.

Spróbowałam dostrzec coś przez dziurke od klucza ale w dziurce był klucz i ...nic nie bylo widać.

Mordercze instynkty zawładneły resztką rozsądku.
Było mi już wszystko jedno czy'' postawię wszystkich domowników na nogi'' czy też nie ...nie miałam zamiaru tułać sie z babami po sąsiadach aby przeczekać do rana...no bo wiedziałam, że kiedyś te cholerne drzwi muszą się otworzyć.
Odetchnęłam głeboko licząc do dziesięciu aby furia ustapiła.Kiedy wydawało mi się, że zaczęłam panować nad swoimi emocjami schyliłam się i szeptając do dziurki od klucza mówię:

 -Radzę ci po dobroci ..albo otworzysz te drzwi albo zacznę w nie tak walić, że cały Orebic się zleci.

 Odpowiedziała mi znowu cisza w zwiazku z czym aby pokazać, że naprawdę nie żartuję.. załomotałam w nie głośno, szarpiac za klamkę.

Jak jestem cierpliwym człowiekiem to w tym momencie wcale nie było tego widać.
Miałam serdecznie dość takiego traktowania...serdecznie dość takiego ...poniżenia...żeby stać jak ten głupek i prosic o coś ...o co w życiu nie powinnam prosić...Miarka się przebrała!
Jakim prawem i dlaczego????
Trzęsąc się z wściekłości kopnęłam lekko nieczułe drzwi dajac im ostatnią szansę, sycząc złowrogo:

 -Jeżeli w tej chwili drzwi się nie otworzą zacznę się tak ''łupić'', że usłyszy mnie każdy w obrębie kilometra i wiesz...jest mi wszystko jedno czy ktoś wezwie policję czy nie ...mogą nas wszystkich nawet pozamykać..mam to w nosie!.

 Ostatnie słowa już wykrzyczałam bo przestałam nad soba panować.Wpadłam w taką złość, że gdy tylko usłyszałam dźwięk przekręcanego klucza rzuciłam sie na małżonka jak wściekła kocica...nie drapiąc i nie gryząc ale..drąc się o wiele za głośno niż powinnam.

Zacmienia jakiegos dostałam totalnego bo wystarczyło tylko wejść spokojnie i ...nie wdając się w dyskusję ..udać do spania.
Kiedy indziej tak bym zrobiła ale ten dzień ..był jakiś taki ...''przeklety'' ...

 ''Zaatakowany'' małżonek najpierw stanął jak wryty a potem...potem to juz bylo tylko gorzej...