Piekło w Raju-część jedenasta

Miałam już serdecznie dość i jedyna rzecz jaka mi się marzyła to ..świety spokój. A że spokój nie był mi najwidoczniej w Orebicu pisany więc...jedynym sensownym rozwiązaniem było spakowanie manatków i wrócenie do domu. Właściwie..to nie wyobrażałam sobie tego powrotu ale tak samo nie wyobrażałam sobie dalszego pobytu w tym Piekle. Sprawy zaszły za daleko.

Co innego zwykła sprzeczka czy kłótnia( która niczym takim nowym nie jest) a co innego ...szarpanina z poteżną dawką złości i gniewu, który miał niszczycielską siłę. Poczułam niesmak do samej siebie wszak nie zapanowałam nad nim ..Malo tego-ja pozwoliłam aby rozlał się w moim sercu zatruwając moja ''janielską'' duszę.

Demon ciemności zacierał ręce z uciechy, że tak łatwo mu przyszło zdeptanie mojego poczucia własnej godności...i miłości, w którą zawsze tak wierzyłam...i którą zawsze stawiałam ponad wszystko inne.Co pozostało z tej mojej miłości jeżeli potrafiłam sie tak..''zapomnieć''?!

Przyszła mi na myśl piosenka ..''Niepokonani''..która zaczęła mi śpiewać w skołatanym serduszku..

''(..) Gdy nie można mocą żadną
Wykrzyczanych cofnąć słów
Czy w milczeniu białych haniebnych flag
Zejść z barykady
Czy podobnym być do skały
Posypując solą ból
Jak posąg pychy samotnie stać(..)''

Chciałam wymazać z pamięci te ''wykrzyczane słowa'' ale nie udało się.

Wciąż gdzieś na dnie serca odbijały się niczym echo i powracały do głowy... a glowa myślała tylko o ..''białej fladze''.Nie miałam w tamtym momencie nic ze skały(a jeżeli miałam, to chyba z takiej...wapiennej-kruchej i wrażliwej na działanie różnych destrukcyjnych czynników ).

Najlepszym rozwiązaniem ( o ile można było mówić o ..jakimś lepszym i gorszym rozwiazaniu problemu) była ...ucieczka od niego.

Zdawało mi się, że cokolwiek nie wybierzemy będzie..''do kitu''.

Powrót do pracy wcześniej niż zamierzałam napawał mnie wręcz..obrzydzeniem.Słabo mi się robiło na samą myśl, że ''zgnieciona i niewypoczęta'' będę musiała zaś rzucić się w ten ..'' pracowity kierat''.Zdołowana i wyzuta z pozytywnej energii stanę się oto łatwym kąskiem dla wszelkich ''dołów i dołeczków''(delikatnie mówiąc...bo byłam pewna, że ''deprecha'' zeżre mnie żywcem jak nic).

Z takimi oto myślami wkroczyłam do pokoju bab oznajmiając beznamietnym tonem:

-Dziewczyny..proszę pakować walizki , wracamy do domu!

-Cooooo????-Paula wytrzeszczyła oczy szukając w moich sensu tego co usłyszała.

Pati również ''wpiła'' swój wzrok w moją twarz a usta zaczęły jej niebezpiecznie drgać.Była to oznaka, ze siła powstrzymuje sie od płaczu.

- Rano wyjeżdżamy więc spakujcie się żebyście mogły troszke dłuzej pospać!-odpowiedziałam mając wrażenie, że baby patrzą na mnie jak na...potwora.

 

-...ale mamusiu...czemu???-rozszlochała się Paula na głos.Jej płacz poruszył mnie do głębi i zachwiał poczucie konieczności tegoż kroku.

-Koniec wakacji!-odrzekłam i dodałam-no już! brać mi się za walizki.

-Mamo...proszę cię..!!!-zaczęła płakac Pati a łzy jak grochy zaczęły spływać po jej policzkach.

-Mamusiu....?!-jęknęła znowu Paulina a spazmatyczne łkanie nie pozwoliło jej dokończyć.

 

Rozumiałam ich ból ..ich rozczarowanie i ...rozpacz.Zaczęłam odczuwać to samo.Głos ''uwiązł mi w gardle''.Chciałam też się rozpłakać ale ...nie potrafiłam.Nie tym razem.Rezygnacja zawdzieczała w moim głosie kiedy odezwałam się po dłuższej chwili:

 

-Nie potrafiłyście się dogadać..to jest koszmar a nie ..wakacje..wyjeżdżamy.

Paula rozdzierająco zaszlochała;

-Mamusiu...przekonaj tatę zebyśmy nie wyjeżdżali...proszę...

-Córcia...ja też chcę już jechać... to nie tylko taty decyzja!-uświadamiam Pauli, że jest to obopólna decyzja i przybieram srogi ton.

 

Tylko w ten sposób zapobiec mogę dalszym prośbom o ...zostanie.

Jak na jeden wieczór za dużo już tych ''wrażeń''.Marzę tylko o tym żeby położyc się spać.

Baby widząc , że moja twarz jest wyzuta z wszelakich uczuć, szlochajac głośno, zaczynają wyciagać rzeczy z szafy, układając w walizkach.

Mam wrażenie, że oto znalazłam się w jakimś świecie stanu przejściowego czyli ..w Czyścu...bo odczuwam dziwne..''zawieszenie'' między Piekłem a Niebem.Ulga, że oto koszmar dobiegnie końca jest przyćmiana przez poczucie winy, iż zabieram swoim dzieciom osiem dni wakacji tylko dlatego, że nie jestem w stanie tolerować dłużej Marty łez.

Jęki ,lament i zawodzenie jak nic kojarzą mi się z tułającymi duszami,które wołaja o litość.Niezachwianie jednak wierzę, że ''nie ma innej opcji'' jak tylko powrót.

-Ale czemu???-nie daje za wygraną młodsza córka-czemu wyjeżdżamy???

-Bo nie potraficie sie dogadać..-odpowiadam i zerkam na najmłodsze dziecko, które właśnie się przebudziło .Dawid siada na łóżku pytając:

-Czemu dziewczyny płaczą?!

-Ciiii!...Śpij sobie...to nic...-mówię mając nadzieję, że posłucha i nie dołączy do grona wyjacych dusz bo..to dopiero byłby ..koszmar.

 

Układam go do spania, przykrywając prześcieradłem i głaszczac jego długaśna czuprynkę.Dawid na szczescie na powrót zasypia.

-Baby..przestańcie beczeć bo budzicie Dziorka!-rozkazuję niemalże.

 

Szloch nie ustaje.Pakują się z ociąganiem jakby w nadzieji, że zwlekaniem zmiękczą moje serce.

Serce rozrywa mi się na kawałeczki.Zdaję sobie sprawę, że baby ''cierpią'' ale nie widzę innego rozwiazania.

Jedynie Marta nie płacze.Spakowała się tak błyskawicznie, że gdyby ktos zorganizował konkurs na jak najszybsze pakowanie zapewne wygrałaby bezapelacyjnie.

Wycofuję się po cichu. Smutno mi przeraźliwie kiedy muszę jeszcze powiedzieć Danielowi.

-Danielu..wyjezdzamy rano.Twoja walizka jest w połowie spakowana..resztę wrzucimy jutro.

-Musimy?!-pyta dziecko tak smutnym głosem, ze mam ochotę zawyć z rozpaczy.Zamiast jednak to zrobić rzucam tylko :

-Tak!

Daniel odwraca się twarzą do ściany i ..po ruchach jego pleców widzę, że płacze.Jak przystalo jednak na meżczyznę wstydzi się ich okazać.

Płacz Daniela parzy i rani...Taki cichutki i bezgłosny jest gorszy niż wszystkie najgłośniejsze.

Szkoda mi moich pociech...cóż jednak moge wiecej zrobić...?!

Udaje się do pokoju z ciężkim sercem i mówię półgłosem do samej siebie;

-a niech to szlag trafi!

Jezeli miałam nadzieję, że zasne to bylam w wielkim błędzie.

Dziewczyny łkały zawodząc i nie dało sie oka zmrużyć.Dopiero po czwartej próbie uciszenia, za ścianą u bab zapanowała jako taka cisza.

A zapanowała tylko dlatego , że zagroziłam iż jak sie nie uspokoją to wyjedziemy..choćby zaraz...no bo i tak spać sie w takich warunkach nie da.

Cztery razy jednak ''kursowałam w te i we wte'' zanim sama mogłam głowie dac odpocząć.

Walizki spakowałam i połozyłam pod łóżkiem.Jutro zostało mi tylko pozbieranie rzeczy z łazienki i z tarasu.

Siódma godzina wydawała sie nieralna więc przypuszczałam, że wyjedziemy gdzies koło dziewiatej.

Uzgodnilismy ze Słońcem, że jak pójdziemy sie pożegnać..musimy wszystkich uroczyście przeprosić za te nocne ''scysje'' .

Sen w końcu zmorzył nas po około dwóch godzinach..ale ani małzonek ani ja nie spalismy tej nocy dobrze.

Co przyniósł poranek..?!

Cóż ..sprawy przybrały jeszcze dziwaczniejszy obrót...